Études-Caprices op. 18 na skrzypce z akompaniamentem drugich skrzypiec (seria A, t. VII)
Wieniawski Henryk

„Etiudy-kaprysy” na skrzypce z towarzyszeniem drugich skrzypiec op. 18 powstały w Petersburgu przed 1863 r. jako materiał dydaktyczny. Henryk Wieniawski nauczał gry skrzypcowej w tym mieście przez 12 lat, najpierw jako nadworny solista cara, a następnie (od 1862 r.) jako profesor klasy skrzypiec petersburskiego konserwatorium. Etiudy op. 18 mają charakter pośredni między kompozycjami o charakterze czysto dydaktycznym a utworami koncertowymi. Jakkolwiek podstawowym celem tego zbioru jest doskonalenie techniki skrzypcowej, jego walory artystyczne są niewątpliwe. Niewykluczone, że sam kompozytor dostrzegał w nich ową podwójną funkcję, dydaktyczną i koncertową, na co wskazuje m.in.. Brak oznaczeń technik artykulacyjnych w tytułach, które ograniczają się jedynie do ogólnej charakterystyki tempa. Zbiór obejmuje osiem etiud o zróżnicowanym charakterze, od głęboko lirycznych (nr 1, 2, 6, 7) po zdecydowanie wirtuozowskie, nastawione na popis techniczny (nr 3, 4, 5, 8). Utwory te zajmują istotne miejsce w XIX-wiecznej literaturze dydaktycznej i do dziś stanowią ważną pozycję w pedagogice skrzypcowej. Etiudy są tak napisane, aby mogły być grane także bez drugiego głosu. (ze Wstępu)